บุพพัณหภพ

           นิยายเรื่องนี้ผู้เขียน เคยเขียนเก็บไว้นานละคะ ลงไว้ให้อ่านเล่นๆ รอฤามนตร์กามเทพนะคะ คือๆ ช่วงนี้ตัน ตีบมากค่ะ สมอง 

            นิยายเรื่องนี้ มีความเกี่ยวพันกับเรื่องเล่า เมื่อครั้งในสมัยก่อนกรุงจะแตก อาจมีเนื้อหาพาดพิงกับประวัติศาสตร์ และบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์ด้วย เนื่องจากการค้นคว้าจากพงศาวดาร และข้อมูลมาจากหลายที่ เรื่องเล่าในประวัติศาสตร์ช่วงนี้ มักจะขัดแย้งกัน มีหลายฉบับ และไม่ตรงกันบ้าง

         

            ดังนั้นบางมุม ไรท์เตอร์ได้ใส่ความเห็นของตนเข้าไปผนวกด้วย 

 ******โปรดใช้วิจารณญาณในการเก็บข้อมูลนะคะ เรื่องนี้จะต่างกับฤามนต์กามเทพจ้ะ เลือดไทยจ๋าเลยค่ะ 

คำโปรย

             วันอังคาร ขึ้น ๙ ค่ำ เดือน ๕ ปีกุน จุลศักราช ๑๑๒๙

             เสียงกำแพงวังล้มครืนดังสนั่นสั่นไหว แผ่นดินสะเทือนราวกับจักแยกออกจากกันด้วยอำนาจของปืนใหญ่ กรุงศรีอยุธยาศรีรามเทพนครแตกพ่ายย่อยยับ ชาวสยามหวาดกลัวกรีดร้องกันระงม ไฟลุกท้วมแผ่นดินทั่วทุกหย่อมหญ้าถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน พี่น้องชาวไทยถูกระรานเข่นฆ่าถึงในพระนคร ไม่เว้นเรือนอ้ายอีผู้ใดทั้งสิ้น ไร้ซึ่งความปราณี ปราศจากศักดิ์ศรี ฤาคุณค่าแห่งความเป็นมนุษย์ หญิงงามถูกข่มเหง…ขืนใจ…หยาดน้ำตาร่วงหล่นสู่ผืนแผ่นดินที่เคยรุ่งเรือง ดุจดั่งนครแห่งสรวงสวรรค์ บัดนี้ประหนึ่งดั่งขุมนรกอเวจีก็มิปาน

             พระยานรบดินทร์ หวนคิดถึงภาพที่เหล่าข้าทาสบริวาร แลพี่น้องร่วมแผ่นดินเกิดล้มตายดั่งผักปลาด้วยความรู้สึกร้าวลึกลงในอก มันเจ็บปวดจนไม่อาจจะบรรยายถึง ความวิบัติล่มจมที่เกิดขึ้น…เขาเอง…เป็นผู้มีส่วนได้ก่อให้เกิดขึ้น…สิ่งบรรพบุรุษเสียสละเลือดเนื้อหลั่งโลหิตลงธรณีเพื่อปกป้อง ฉิบหายวอดวายเพราะข้าราชบริพารที่ละโมบโลภมาก หลงลาภยศสรรเสริญ และสมบัติที่ตายแล้วก็หาเอาไปด้วยมิได้…คิดได้…ก็สายไปเสียแล้ว…

            หยาดน้ำตาลูกผู้ชายปริ่มขอบตา สองขาทรุดลงต่อหน้าหลวงพ่อแพนง วัดพนัญเชิง วัดที่ตนมาวิ่งเล่นตั้งแต่ครั้งยังเยาว์ มิรู้ว่าพระองค์จะรอดพ้นจากเปลวเพลิงแห่งอริราชศัตรูหรือไม่ คิดแล้วก็สะท้อนให้คนจ้องมองแทบกระอักเลือด เราถูกเขาย่ำยีปานนี้เชียวหรือ ต้องทำกันถึงเพียงนี้เชียวหรือ…

            แม้นองค์พระปฏิมายังหลั่งน้ำตาโสกัณต์…

            เสียงดาบปะทะดาบดังใกล้เข้ามายังท้องอุโบสถเรื่อยๆ พญามัจจุราชคงจักมาเอาชีวิตท่านในไม่ช้า มือสั่นเทายกขึ้นประณมแนบทรวงอก “หากลูกยังพอมีความดีหลงเหลืออยู่บ้าง ขอตั้งปฎิญญาอธิฐานต่อหน้าหลวงพ่อ การอันใดที่ลูกได้เคยทำผิดพลั้งพลาดจนทำให้บ้านเมืองเดือดร้อนล่มสลาย ขอโอกาสให้ลูกกลับแก้ไขด้วยเถิด…”

            ด้วยฌานสมาธิอันแน่วแน่ ท่านนั่งสงบนิ่งยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น…อันเป็นสิ่งที่ตนควรจะได้รับ เสียงหวืดของดาบผ่านอากาศลงมากระทบตรงต้นคอ เจ็บร้าวเพียงชั่วอึดใจ สติทุกอย่างก็ดับวูบลง พร้อมๆ กับศรีษะที่ล่วงหลุดออกจากบ่า!

พิกุลกรอง

                ขอ แจ้งให้ทราบว่า นิยายเรื่องนี้ข้าพเจ้าผู้เขียน(นามปากกาพิกุลกรอง)เป็นผู้มีสิทธิ์ในการ สร้างสรรค์ผลงานนี้แต่ เพียงผู้เดียว จึงขอสงวนลิขสิทธิ์ไว้ ห้าม!!!ผู้ใดลอกเลียนแบบ ทำซ้ำ หรือดัดแปลง ทั้งหมดหรือแม้แต่บางส่วน หรือการกระทำใดอันเป็นการละเมิดต่อสิทธิของข้าพเจ้า มิฉะนั้นจะดำเนินการตามกฎหมายให้ถึงที่สุดต่อไป

 เปิดเรื่องเมื่อวันที่ ๙ ธันวาคม ๒๕๕๘

   ฝากกด like ด้วยนะคะ เผื่อจะแจ้งการอัพจ้า  

                                                    

CR.SHL